آنروز که برای اولین بارچشم در چشم با من سخن گفتی و با آن چشم هایت که شبیهشان را در کاسه ی چشم های هیچکس ندیده ام ،شرر به جانم افکندی ،همان روزکه مقتدای من شدی و نمازی به امامت تو خواندم ،نمازی که یقین دارم خدا قبولش کرده،همان روز که تو با دست های خودت سر مشک را به لب های تشنه ی مردی از لشکر من نزدیک کردی و به او آب نوشانیدی ...حتی همان روزهم به بی قراری امروز نبوده ام ...آنروزاز هراس رویایی با تو بی قرار بودم و حالا از شوق آمدن تو تاب و توان از من گریخته ...قرار دل بی قرارم ،حالا که کنارم نشسته ای ؛حالا که عطر حضور تو در مشام جانم پیچیده ؛دمی کنارم بمان و از چشم هایم بخوان حرف های دلم را...بگذار برایت بگویم از آن ندای عجیی ...از آن ندا که وقتی از قصر پسر زیاد بیرون می امدم به گوشم رسید و بهشت را به من نوید میداد ،در حالی که من به جنگ با تو مأمور شده بودم ...و آن نوید چه زود به حقیقت پیوست وقتی تو را دیدم ؛من دانستم که بهشت موعود من مهربانی چشم های تو بود که تا عمق جانم را میسوزاند...بگذار بگویم که وقتی از لشکر کفر به سوی تو پناه آوردم ؛چه شرمی وجودم را به آتش کشیده بود و باز نگاه چشم های تو بود که به دادم رسید...چه در چشم هایت داری حسین؟                                                                  

یابن الرسول الله ؛حالاتو مرا حرّمی خوانی و من اما نمی خواهم حرّباشم که من همیشه بنده ی تو ام ...                                                                                                                  

دست می کشی روی سرم و خون از چهره ام پاک می کنی ...چه سعادتی دارد خون سرخ من که به وصال دست های تو می رسد . خونم ،جانم ،سرم به فدای یک تار مویت ...                   

حالا که اینچنین پر مهر نگاهم میکنی ؛باز هم مردانگی کن و با من پیمان ببند که روز محشر از واهمه و دلشوره ی دل زینب چیزی به مادرت نگویی ؛به من قول بده از عطش کودکان و حنجر خشکیده ی فرزند کوچکت با او هیچ نگویی ؛بامن پیمان ببند به فاطمه ی زهرا نگویی من روزی فرمانده ی لشکرکفر بوده ام ؛قول بده که نگذاری هیچکس گره ی دستمالت که به سرم بسته ای را باز کند ...آخر میخواهم روز محشر همین نشانه از تو مرا از شرمندگی رویارویی با دخت پیامبر رهایی بخشد...من می خواهم با همین نشان مبعوث شوم ؛تا شاید من هم رخصتی یافتم و توانستم ؛مادرت را،مادر صدا بزنم ...